Spójrzmy na rysunek 3.1. Mamy tam dwa układy: inercjalny oraz nieinercjalny, który porusza się względem inercjalnego z pewnym przyspieszeniem. Przeprowadźmy pewne różniczkowanka.
(3.1) | |||
(3.2) |
Mamy tu na początku zapisany wektor położenia punktu P z pomocą wektorów jednostkowych układu inercjalnego i układu nieinercjalnego. Wykonując różniczkowanie, pamiętamy że orientacja wektorów jednostkowych układu nieinercjalnego może ulegać zmianie, a więc zależy od czasu. Różniczkowaniu podlega więc funkcja
Otrzymaną pochodną możemy zapisać jako:
(3.3) |
Tzn. mamy pochodną iloczynu. Różniczkując to wyrażenie dalej, dochodzimy do:
(3.4) | |||
(3.5) |
W ostatnim równaniu poszczególne człony mają następujące znaczenie:
(3.6) | |||
(3.7) | |||
(3.8) | |||
(3.9) | |||
(3.10) | |||
(3.11) | |||
(3.12) | |||
(3.13) |
Widać stąd m.in, że siła Coriolisa nie jest niczym magicznym i wynika wprost z rozważań nad układem nieinercjalnym i jego zachowaniem względem układu inercjalnego.